Ξαφνικά, ξυπνάς κάπου αλλού, για ακόμη μια φορά. Όχι εκεί που ήσουν πριν 5 μήνες, ούτε πριν ένα χρόνο, ούτε πιο πριν. Ισως όμως εκεί που θα είσαι σε 5 μήνες, σε ένα χρόνο, και ίσως και πιο μετά. Και για άλλη μια φορά αφουγκράζεσαι. Και προσαρμόζεσαι...
Πάνε 5 μήνες μακριά από το blog μου. Τόσοι και μακριά από το Παρίσι, με ένα διάλειμμα.
Αθήνα λοιπόν. Ξανά από την αρχή, να μάθω πού θα βρίσκω τα αυγά, τα μπισκότα και τον καφέ στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς. Ξανά από την αρχή, από εκεί που ήμουν η μεγάλη, να ξαναγίνομαι η "μικρή". Ξανά από την αρχή, μέχρι να ανακαλύψω ποια θα είναι τα άτομα εκείνα που θα είναι μέρος της ζωής μου πια.
Ο πρώτος μήνας ήρεμος. Η μετάβαση από τη φοιτητική ζωή στην ενήλικη. Ξύπνημα 6.30, αναχώρηση 7.30. Λίγους μήνες πριν το κατάφερνα μετά βίας μία φορά την εβδομάδα. Μετά όμως, το παίρνεις απόφαση. Αρχικά κοιμόμουν νωρίς, δε ρίσκαρα. Μετά, ξεθάρρεψα. Ξεθάρρεψα και ως κάτοικος μιας πόλης που νόμιζα πως ήξερα αλλά που μου έδειχνε με κάθε τρόπο πως αυτή δε με ξέρει, δε με δέχεται τόσο εύκολα. Μια πόλη αφιλόξενη, που σε καλεί να τη δαμάσεις...
Η Γαλλία, οι αναμνήσεις, οι τρέλες, το διάβασμα, τα ξενύχτια, οι μοναξιές, οι καφέδες, τα πάρτυ, όσα ζήσαμε, κλείστηκαν σε ένα κουτάκι, σαν τα κουτάκια αυτά που μαζεύουμε για να τα ανοίγουμε στο μέλλον, και με την αύρα, τις θύμησες και τις μυρωδιές που αναδύουν μας γυρνούν στο εκεί... στο τότε... Πάντα μ’άρεσαν τα κουτάκια. Τι σημασία άλλωστε έχει ένας κύκλος που έζησες, χωρίς το κουτάκι του; Αν και... το παριζιάνικο κουτάκι μπαίνω στον πειρασμό να το ανοίξω αρκετά συχνά και, καμιά φορά, λίγο πληγώνει, γιατί είχε μείνει χώρος σ’αυτό, χώρος που παρέμεινε κενός, δε γέμισε...
Και στην άλλη μεριά... όχι απλά ένα κουτάκι. Θεσσαλονίκη. Όλη μου η ζωή...
Τι είναι αυτό που νοσταλγώ απ'αυτή; Τα ανέμελα παιδικά, τα σχολικά ή μήπως τα υπέροχα φοιτητικά χρόνια που ήμασταν όλοι κάθε μέρα όλη μέρα μαζί; Μήπως κάτι που, τώρα πια, απλά δεν υπάρχει; Θα ήθελα να γυρίσω και, το κομμάτι της ζωής μου που ζω τώρα, να το ζήσω εκεί;
Ακόμα κι αν απαντήσω ναι, δε θα είναι χωρίς σκέψη...
Αλλά τι νόημα έχει μια ατέρμονη παλλινδρόμηση μεταξύ ενός ναι και ενός όχι όταν η απόφαση είναι πλέον μόνο φαινομενικά διαπραγματεύσιμη;
Αλλά και πάλι, πόσο έτοιμοι είμαστε να σηκώσουμε τις ευθύνες μιας τελείως ιδιωτικής απόφασης;
Αθήνα.
Και για κοίτα, που είναι όμορφα εδώ...
