Σέκτα...

...με ψευδεπίφαση χαμηλής όχλησης.

Στεναγμός

Τέλος Οκτώβρη, Βαρκελώνη. Καιρός υπέροχος, παρέα ριψοκίνδυνη, mélange αμφιλεγόμενο. Κι ας μην είδαμε μουσείο πικάσο, ούτε νταλί, ούτε αρωμάτων και παπουτσιών. Κι ας μην είδαμε καν το περίφημο γήπεδο. Είδαμε λόφο Monjuic, Tibidabo, πολύ πάρκο, πολύ Gaudi και πολλή sangria. Και tapas. Η Μαριάννα με ξέρει... πάνω από όλα «να την αφουγκραστούμε την πόλη». Ευτυχώς και η ριψοκίνδυνη παρέα το ένιωσε. Κι ας έχασε τη μαγεία του ρίσκου από πολύ νωρίς, κέρδισε την ειλικρίνεια μιας φιλίας από παλιά, πολύ νωρίς επίσης... "κουκκιδίτσες πολύχρωμες, mélange επιτυχημένο", η επιγραφή στο κουτάκι.
....

Ύστερα γυρνάς από την Ισπανία κι όταν δεν έχεις πια να κοιτάς κάτω την ανεξερεύνητη Βαρκελώνη με το ιριδίζον αυγό και το ξακουστό συντριβάνι που εύχεσαι να το πετύχεις το βράδυ εκείνο που αλλάζει χρώματα, που ανάβει, που παίζει μουσική και που κάνει τα κόλπα του – το εύχεσαι, επιφανειακά όμως, γιατί ενδόμυχα ξέρεις πως θα πρέπει κάπου να αποδώσεις την απογοητευσή σου... - κάθεσαι στο Λυκαβηττό και χαζεύεις μια Αθήνα που δε θα γίνει ποτέ ούτε Παρίσι ούτε Βαρκελώνη, όχι λόγω της δόμησης, αλλά - και πολύ περισσότερο - γιατί είναι η πόλη σου...

Και κατεβαίνοντας από το Λυκαβηττό αναρωτιέσαι και λυπάσαι γιατί δε γεννήθηκες καλλιτέχνης, να αφήνεις αυτό το στεναγμό σε μια παρτιτούρα, σε έναν καμβά ή ένα κείμενο, παρά τον κουβαλάς παντού μαζί. Διαβάζεις τους bloggers (τους άλλους αποτυχημένους καλλιτέχνες...) και αναρωτιέσαι πού βρίσκεται όλη αυτή η δυστυχία κι ύστερα κοιτάς το δικό σου στεναγμό που πιο πολύ τείνει προς το «πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου» και λες δε μπορεί, ίσως με τη μελαγχολία να την ξορκίσω και την ομορφιά...

Και προσπαθείς να γράψεις ένα ποιητικό, δυστυχισμένο κείμενο στο blog αλλά τελικά δε σου βγαίνει... γιατί η ζωή είναι όμορφη, και γιατί σ’το θυμίζει κάθε στιγμή, γιατί σ'το θυμίζουν οι υπέροχοι άνθρωποι που κρύβονται γύρω σου, γιατί τελικά δεν είσαι μόνος και γιατί ο στεναγμός είναι αυτός που σε κάνει να μπορείς και να θέλεις να καλλιτεχνείς τις στιγμές σου, με καμβά και παρτιτούρα αυτόν που τυχαίνει να βρίσκεται δίπλα σου, άλλοτε εν γνώσει κι άλλοτε εν αγνοία του, άλλοτε με τη σιωπηλή συνενοχή του κι άλλοτε με την καρποφόρα αντίδρασή του...

Και γιατί τελικά αυτός ο στεναγμός είναι που σε κάνει να χαμογελάς...