Σέκτα...

...με ψευδεπίφαση χαμηλής όχλησης.

Στεναγμός

Τέλος Οκτώβρη, Βαρκελώνη. Καιρός υπέροχος, παρέα ριψοκίνδυνη, mélange αμφιλεγόμενο. Κι ας μην είδαμε μουσείο πικάσο, ούτε νταλί, ούτε αρωμάτων και παπουτσιών. Κι ας μην είδαμε καν το περίφημο γήπεδο. Είδαμε λόφο Monjuic, Tibidabo, πολύ πάρκο, πολύ Gaudi και πολλή sangria. Και tapas. Η Μαριάννα με ξέρει... πάνω από όλα «να την αφουγκραστούμε την πόλη». Ευτυχώς και η ριψοκίνδυνη παρέα το ένιωσε. Κι ας έχασε τη μαγεία του ρίσκου από πολύ νωρίς, κέρδισε την ειλικρίνεια μιας φιλίας από παλιά, πολύ νωρίς επίσης... "κουκκιδίτσες πολύχρωμες, mélange επιτυχημένο", η επιγραφή στο κουτάκι.
....

Ύστερα γυρνάς από την Ισπανία κι όταν δεν έχεις πια να κοιτάς κάτω την ανεξερεύνητη Βαρκελώνη με το ιριδίζον αυγό και το ξακουστό συντριβάνι που εύχεσαι να το πετύχεις το βράδυ εκείνο που αλλάζει χρώματα, που ανάβει, που παίζει μουσική και που κάνει τα κόλπα του – το εύχεσαι, επιφανειακά όμως, γιατί ενδόμυχα ξέρεις πως θα πρέπει κάπου να αποδώσεις την απογοητευσή σου... - κάθεσαι στο Λυκαβηττό και χαζεύεις μια Αθήνα που δε θα γίνει ποτέ ούτε Παρίσι ούτε Βαρκελώνη, όχι λόγω της δόμησης, αλλά - και πολύ περισσότερο - γιατί είναι η πόλη σου...

Και κατεβαίνοντας από το Λυκαβηττό αναρωτιέσαι και λυπάσαι γιατί δε γεννήθηκες καλλιτέχνης, να αφήνεις αυτό το στεναγμό σε μια παρτιτούρα, σε έναν καμβά ή ένα κείμενο, παρά τον κουβαλάς παντού μαζί. Διαβάζεις τους bloggers (τους άλλους αποτυχημένους καλλιτέχνες...) και αναρωτιέσαι πού βρίσκεται όλη αυτή η δυστυχία κι ύστερα κοιτάς το δικό σου στεναγμό που πιο πολύ τείνει προς το «πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου» και λες δε μπορεί, ίσως με τη μελαγχολία να την ξορκίσω και την ομορφιά...

Και προσπαθείς να γράψεις ένα ποιητικό, δυστυχισμένο κείμενο στο blog αλλά τελικά δε σου βγαίνει... γιατί η ζωή είναι όμορφη, και γιατί σ’το θυμίζει κάθε στιγμή, γιατί σ'το θυμίζουν οι υπέροχοι άνθρωποι που κρύβονται γύρω σου, γιατί τελικά δεν είσαι μόνος και γιατί ο στεναγμός είναι αυτός που σε κάνει να μπορείς και να θέλεις να καλλιτεχνείς τις στιγμές σου, με καμβά και παρτιτούρα αυτόν που τυχαίνει να βρίσκεται δίπλα σου, άλλοτε εν γνώσει κι άλλοτε εν αγνοία του, άλλοτε με τη σιωπηλή συνενοχή του κι άλλοτε με την καρποφόρα αντίδρασή του...

Και γιατί τελικά αυτός ο στεναγμός είναι που σε κάνει να χαμογελάς...

But where were they going without ever knowing the way?

Ξαφνικά, ξυπνάς κάπου αλλού, για ακόμη μια φορά. Όχι εκεί που ήσουν πριν 5 μήνες, ούτε πριν ένα χρόνο, ούτε πιο πριν. Ισως όμως εκεί που θα είσαι σε 5 μήνες, σε ένα χρόνο, και ίσως και πιο μετά. Και για άλλη μια φορά αφουγκράζεσαι. Και προσαρμόζεσαι...

Πάνε 5 μήνες μακριά από το blog μου. Τόσοι και μακριά από το Παρίσι, με ένα διάλειμμα.

Αθήνα λοιπόν. Ξανά από την αρχή, να μάθω πού θα βρίσκω τα αυγά, τα μπισκότα και τον καφέ στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς. Ξανά από την αρχή, από εκεί που ήμουν η μεγάλη, να ξαναγίνομαι η "μικρή". Ξανά από την αρχή, μέχρι να ανακαλύψω ποια θα είναι τα άτομα εκείνα που θα είναι μέρος της ζωής μου πια.

Ο πρώτος μήνας ήρεμος. Η μετάβαση από τη φοιτητική ζωή στην ενήλικη. Ξύπνημα 6.30, αναχώρηση 7.30. Λίγους μήνες πριν το κατάφερνα μετά βίας μία φορά την εβδομάδα. Μετά όμως, το παίρνεις απόφαση. Αρχικά κοιμόμουν νωρίς, δε ρίσκαρα. Μετά, ξεθάρρεψα. Ξεθάρρεψα και ως κάτοικος μιας πόλης που νόμιζα πως ήξερα αλλά που μου έδειχνε με κάθε τρόπο πως αυτή δε με ξέρει, δε με δέχεται τόσο εύκολα. Μια πόλη αφιλόξενη, που σε καλεί να τη δαμάσεις...

Η Γαλλία, οι αναμνήσεις, οι τρέλες, το διάβασμα, τα ξενύχτια, οι μοναξιές, οι καφέδες, τα πάρτυ, όσα ζήσαμε, κλείστηκαν σε ένα κουτάκι, σαν τα κουτάκια αυτά που μαζεύουμε για να τα ανοίγουμε στο μέλλον, και με την αύρα, τις θύμησες και τις μυρωδιές που αναδύουν μας γυρνούν στο εκεί... στο τότε... Πάντα μ’άρεσαν τα κουτάκια. Τι σημασία άλλωστε έχει ένας κύκλος που έζησες, χωρίς το κουτάκι του; Αν και... το παριζιάνικο κουτάκι μπαίνω στον πειρασμό να το ανοίξω αρκετά συχνά και, καμιά φορά, λίγο πληγώνει, γιατί είχε μείνει χώρος σ’αυτό, χώρος που παρέμεινε κενός, δε γέμισε...

Και στην άλλη μεριά... όχι απλά ένα κουτάκι. Θεσσαλονίκη. Όλη μου η ζωή...

Τι είναι αυτό που νοσταλγώ απ'αυτή; Τα ανέμελα παιδικά, τα σχολικά ή μήπως τα υπέροχα φοιτητικά χρόνια που ήμασταν όλοι κάθε μέρα όλη μέρα μαζί; Μήπως κάτι που, τώρα πια, απλά δεν υπάρχει; Θα ήθελα να γυρίσω και, το κομμάτι της ζωής μου που ζω τώρα, να το ζήσω εκεί;

Ακόμα κι αν απαντήσω ναι, δε θα είναι χωρίς σκέψη...

Αλλά τι νόημα έχει μια ατέρμονη παλλινδρόμηση μεταξύ ενός ναι και ενός όχι όταν η απόφαση είναι πλέον μόνο φαινομενικά διαπραγματεύσιμη;

Αλλά και πάλι, πόσο έτοιμοι είμαστε να σηκώσουμε τις ευθύνες μιας τελείως ιδιωτικής απόφασης;

Αθήνα.

Και για κοίτα, που είναι όμορφα εδώ...

Αφιερωμένο στο τελευταίο μάθημα

Λίγο πριν σταματήσουν να μιλάνε οι χθεσινοί διδακτορικοί για τη σχέση κέρδους-απόδοσης και το βέλτιστο αριθμό των τεστ στην κατασκευή εφαρμογών αλληλεπίδρασης ανθρώπου μηχανής συνειδητοποίησα ότι οι νόμοι του Norman ήταν - ίσως - το τελευταίο μάθημα που παρακολουθούσα στη ζωή μου, το τελευταίο μάθημα με τη μορφή "κάθομαι σε ένα θρανίο και ακούω κάποιον καθηγητή να μιλά για πράγματα στα οποία μετέπειτα θα εξεταστώ", και συγκινήθηκα. Η φυγή από τα θρανία σηματοδοτεί το τέλος ενός κύκλου 20 περίπου χρόνων, όπου ασταμάτητα υποβαλλόμαστε σε αυτή τη διαδικασία γεμίσματος του εγκεφάλου με γνώση και αδειάσματός του κάποιες βδομάδες μετά. Βέβαια στο νηπιαγωγείο στα τέσσερα δεν υπάρχουν εξετάσεις, τα τραπεζάκια είναι στρόγγυλα και χρωματιστά και εμείς αντί να γράφουμε ζωγραφίζουμε. Και τώρα; Και τώρα, αμέ! Ζωγραφίζουμε. Το ότι κοντεύουμε να κλείσουμε μισή πεντηκονταετία στον κόσμο αυτό δεν έχει αυξήσει καθόλου τις αντοχές μας και δε μας καθιστά ικανούς να παρακολουθούμε απερίσπαστοι 4ωρες αδιάλειπτες διαλέξεις που ξεκινούν στις 8.30 το πρωί, έτσι λοιπόν τα ραβασάκια, οι ζωγραφιές και οι διαγωνισμοί sudoku (να'ναι καλά ο εφευρέτης τους και οι τσάμπα εφημερίδες του μετρό!) μας κράτησαν όμορφη και δημιουργική συντροφιά έναν χειμώνα ολόκληρο. Νά'στε καλά μη κολλημένα συμφοιτητάκια του BDRIM...

Όλα μαζί...

Ακόμα λίγο... μη φεύγεις τώρα, μείνε εδώ, ακόμα λίγο...

Και μετά, όλα μαζί. Τα συναισθήματα, τα αισθήματα, οι πίκρες και η νοσταλγία. Μια περίεργη προκαταβολική νοσταλγία για κάτι που ακόμα δεν τελείωσε μα που σύντομα θα τελειώσει. Δεν είμαι σίγουρη τι πρέπει να κάνω και δεν κάνω τίποτα. Τα γραφειοκρατικά, οι εξετάσεις, κι από την άλλη η ανάγκη να κάνω όσα δεν έκανα, να δω όσα δεν είδα, και συγχρόνως η ανάγκη για μοναξιά, για σκέψη. Αντικρουόμενες, πολύχρωμες αντιφατικές κουκκιδίτσες. Πρέπει να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια σειρά; Πρέπει να ιεραρχήσεις τα συναισθήματά σου; Ή απλά να τα αφήσεις και να αφεθείς;

Στο παράθυρο

Βροχή. Τόσο κράτησαν οι ηλιόλουστες μέρες.

Ακολουθείς με τα μάτια μια σταγόνα, πέφτει και ενώνεται με μία υδάτινη λίμνη στο πεζοδρόμιο.
Άλλοτε σταματά στο τζάμι, και αρχίζει μια πιο ήσυχη πορεία προς τα κάτω, αργοσβήνει και χάνεται πριν φτάσει... η σταγόνα. Και η σταγόνα συναισθημάτων, αυτή που δε συναντά το τζάμι, ούτε το έδαφος, αυτή που ακόμα τρέχει. Μέσα σου. Έξω δε θα ζούσε πολύ. Θα την κατασπάραζαν. Το κάνει μερικές φορές, ξεπορτίζει δειλά. Στολίζει ένα κείμενο, ένα μαξιλάρι, συνοδεύει μια κουβέντα. Και ξανακλείνεται.

Γυρνάς δύο σελίδες, τίποτα πια δε θυμίζει την καταιγίδα. Νιώθεις καλά όταν σε φυσά ο ανοιξιάτικος αέρας με τα υπορόζ ανθάκια της αμυγδαλιάς. Σου παίρνει τα μαλλιά -γρήγορα που μακρύναν...- κρατάς μια κούπα καφέ κι ακούς τις νότες που για μια ακόμη φορά σε πλημμυρίζουν με τη φευγαλέα ικανοποίηση της λήθης. Πίσω όμως, δεν μπορείς να πας, το ξέρεις. Και να, που σου λείπει η βροχή. Εκείνη η μικρή σταγόνα που χάθηκε, πριν επιτελέσει το σκοπό της. Η πάντα θλιμμένη χαραυγή.

O Eiffel κι εγώ

Με τον πύργο του Eiffel συγκατοικούμε. Μένουμε στην ίδια πόλη. Πριν κοιμηθώ βγάζω το κεφάλι και χαιρετιόμαστε, άλλοτε είναι φωτεινός κι άλλοτε έχει πάει κι αυτός για ύπνο. Όταν αποπροσανατολίζομαι, ορθώνεται και μου δείχνει το δρόμο.

Όταν κάθε Δευτέρα πρωί παίρνω την γραμμή 6 του μετρό προς Etoile, αυτό βγαίνει από τη γη (είναι η μόνη γραμμή) και περνάει πάνω από τη γέφυρα του Bir Hakeim, χαρίζοντάς μας έστω και για λίγες στιγμές μία εκπληκτική θέα του Παρισιού και του Eiffel πάνω από το Σηκουάνα. Εμένα μου φτάνει για να διορθώσει μία μουντή πρωινή διάθεση. Οι παριζιάνοι, που πάνε στις δουλειές τους, σπάνια σηκώνουν το κεφάλι από τα sudoku, τα μυθιστορήματα και τις εφημερίδες τους, κι εγώ τους λυπάμαι που χάνουν το υπέροχο θέαμα.

Οι φίλοι πάλι, κάθε φορά που είμαστε έξω και θαυμάζω τον Πύργο και τους πρήζω πως "είναι υπέροχο να βρίσκεσαι στην ίδια πόλη με τον Eiffel!", εικάζουν πως "είναι που είσαι εδώ μόνο λίγο καιρό"... και ίσως και να έχουν δίκιο.

Λίγο είμαι, αλλά και λίγο θα είμαι. Ήδη άρχισαν να μετρούν αντίστροφα οι τρεις τελευταίες εβδομάδες της συγκατοίκησής μας. Με στενοχωρεί, αλλά από την άλλη παρηγοριέμαι. Που δεν έμεινα τόσο, ώστε να χαθεί μέσα μου η μαγεία της πόλης αυτής...

Sous linux

Και 5 λεπτά αφότου έγραψα τον τίτλο, τόσα όσα χρειάστηκαν για να εγκαταστήσω τα ελληνικά του πληκτρολογίου - κάτι που μου διέφυγε, καταγράφω τις πρώτες μου εντυπώσεις από την παρέα με το πιγκουϊνάκι: Τα ubuntu είναι γλύκα! Έχουν καταρχήν ένα υπέροχο ροδακινί χρώμα (ναι αυτή είναι η πρώτη παρατήρηση μίας μεταπτυχιακής φοιτήτριας της πληροφορικής!) και όχι εκείνο το μπλε που κυριαρχεί (by default φυσικά, μα μόλις το αλλάζεις - μια φορά τα είχα κάνει όλα πράσινα και είχα κάνει και στρογγυλεμένες γωνίες στα παράθυρα, αισθητικής φύσεως επέμβαση μιας μεταπτυχιακής -είπαμε- φοιτήτριας πληροφορικής - το σύστημα σέρνεται) στα windows. Η δεύτερη εντύπωση είναι μία ανάλαφρη αίσθηση απελευθέρωσης που δεν είσαι πια δέσμιος του Bill G. Και μετά αρχίζεις και το χαζεύεις.

Εντάξει δε λέω. Η εγκατάσταση των ubuntu συνιστά την πιο "ανώδυνη" δυνατή μετάβαση από τα πολυφορεμένα windows σε ένα πιο must (για τους φοιτητές πληροφορικής είπαμε μιλάμε πάντα, αλλά και όχι μόνο) λειτουργικό. Παρόλα αυτά και δεδομένου πως το debian σε μία παλιότερη εποχή μου είχε δημιουργήσει τραύματα (ήμουν και πιο μικρή και άπειρη - πάνε 4 χρόνια - και το debian πιο νέο και δύσχρηστο), εκτιμώ πολύ την προσπάθεια των λινουξάδων να κάνουν και εμάς που από τα δέκα μας τραβιόμαστε με τα παράθυρα, να νιώσουμε λίγο οικεία, αλλά και παράλληλα κυρίαρχοι, απόλυτοι ελεγκτές του συστήματός μας.

Είπαμε μεταπτυχιακή φοιτήτρια πληροφορικής! Αλλά Ελλάδα+linux = κάτι που μόλις αρχίζει να διαφαίνεται στον ορίζοντα. Και voila η μεταπτυχιακή φοιτητριούλα αφίκνυται στο Παρίσι ένα ωραίο απόγευμα του Σεπτέμβρη και καλείται μην έχοντας μάλιστα ακόμα σύνδεση στο σπίτι να δουλέψει στα εργαστήρια της σχολής σε ένα λειτουργικό (fedora έχει εκεί) που της είναι παντελώς άγνωστο και θεωρεί πως απευθύνεται μόνο σε αρρωστημένους κομπιουτεράδες (αυτή δεν είναι και το χαίρεται). Το αποτελείωμα έρχεται όταν ένα άλλο ωραίο απόγευμα καλείται να δουλέψει τις εργαστηριακές ασκήσεις του μαθήματος μπροστά από ένα μηχάνημα με unix. Πώς τα'λεγε εκείνα ο Χασάπης τότε; Πού και να μην ήταν στους 8 από τους 200 του έτους που είχαν επιλέξει "λειτουργικά" ως επιλεγόμενο. Κάτι για bash δε λέγαμε κι εκεί;; Αλλά καλή μου, αυτά δε μαθαίνονται με το 7 στο επιλεγόμενο. Αυτά θέλουνε λιώσιμο στο μηχάνημα. Voila λοιπόν. Ubuntu. A la prochaine...

..., μ'ακούς;...

Η πόλις

Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θά’ βρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους.
Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις.
Για τα αλλού — μη ελπίζεις— δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ στην κώχη τούτη την μικρή,
σ’ όλην την γη την χάλασες.

(Κ. Καβάφης, 1910)

Αντέχεις χωρίς θέατρο;

Κοιτώ και παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω. Τη συμπεριφορά τους. Έρχονται κοντά μεταξύ τους απρόσμενα, απομακρύνονται ξαφνικά. Μερικές φορές κοντοστέκονται. Αφουγκράζονται. Προσπαθούν να καταλάβουν. Τι;
Αυτό που τους κρύβεις.
Μα ποιο είναι αυτό;
Αναρωτιέμαι.
Γιατί μας αρέσει να πιστεύουμε ότι κάτι μας κρύβουν;...
Μας φέρονται καλά και ψάχνουμε να βρούμε το γιατί. Δεν μπορεί, κάποιο συμφέρον θα υπάρχει. Σίγουρα; Μα βέβαια! Και την έχουμε στημένη, να βρούμε τη στιγμή εκείνη που η συμπεριφορά θα δικαιώσει τις υποψίες, που θα αποκαλυφθούν τα πραγματικά μας κίνητρα.
Είναι έτσι όμως; Οι πράξεις γίνονται βάσει πλάνου; Γιατί να μην πιστέψεις απλά ότι ένας άνθρωπος σε νοιάζεται; Ότι ένας άνθρωπος σ' αγαπά; Και ψέμα νά'ναι, δε θα δικαιολογούνταν μια τάση μας προς την πεποίθηση αυτή; Ποιος ο λόγος που αλλάξαμε τόσο τον εαυτό μας και γίναμε τόσο καχύποπτοι; Και ποια η αφορμή; Έτσι μας μάθανε; Η προσωπική εμπειρία; Η κοινωνική παρατήρηση; Έγινε συνειδητά ή ασυνείδητα;
Γνωρίζεις κάποιον. Πριν αποκτήσεις περισσότερες εμπειρίες και βάσιμη άποψη, τι πιστεύεις γι' αυτόν; Ποιο είναι το "default" σου; Είναι καλός μέχρι αποδείξεως του εναντίου, ή πιστεύεις πως κάτι θα θέλει, να σε χρησιμοποιήσει, να σε εκμεταλλευτεί, αφήνοντας ταυτόχρονα απελπιστικά μικρά όρια αποδοχής για την απόδειξη του εναντίου;
Δεν είναι τόσο περίπλοκα τα πράγματα. Δεν είμαστε ΤΟΣΟ εγκεφαλικοί. Κανείς δεν είναι τόσο. Δεν έχω τα πάντα προγραμματισμένα. Δεν ξέρω τι θα σου πω. Δεν ξέρω αν θα σου τηλεφωνήσω. Αν το κάνω σημαίνει πως το ήθελα. Δε θα προσποιηθώ πως δε θύμωσα. Δε θα προσποιηθώ ότι θύμωσα. Δεν έχω αποφασίσει πώς θα φερθώ. Δεν έχω ετοιμάσει ακόμα το σχέδιο και ούτε πρόκειται. Μπορώ να ακολουθήσω το δικό σου αν το έχεις ανάγκη. Μπορώ και να προσποιηθώ αν είναι εν γνώσει σου. Αυτό όμως που βλέπεις είναι αληθινό. Μην ψάχνεις.

(Τελικά αποκλείεται να συνειδητοποιήσουμε ότι ίσως κάποιες φορές τα πράγματα να είναι όπως φαίνονται;...)

Πόσες μέρες συνεχόμενες αντέχει ένας άνθρωπος να μην κοιμηθεί καθόλου;

... :-(

Η επιστροφή νο2?

10 μήνες είναι αυτοί....

Πρέπει να πω κάτι σ'αυτό το σημείο: Το blog δημιουργήθηκε πριν από 1 χρόνο περίπου και μέχρι και αυτή τη στιγμή κανείς δε γνωρίζει την ύπαρξή του. Ήθελα πρώτα να το γεμίσω λίγο, να δω πώς θα πάει, μετά να καλέσω φίλους σ'αυτό το διαδικτυακό "σπίτι". Κάτι που δεν έγινε ως τώρα...

Λίγο η ερώτηση ενός φίλου εδώ τις προάλλες περί του θέματος, λίγο η τρέλα με τα blogs του musicheaven, είπα να επιστρέψω. Δοκιμαστικά. Τόσον καιρό γιατί δεν έγραφα; Μήπως δε μου πάει αυτή η μορφή "επικοινωνίας";

Να, 10 μήνες μετά, 4 μήνες μετά τον ερχομό στο Παρίσι, ώρα 2.55, μια νύχτα μετά μια εξέταση και μερικές ώρες πριν μια άλλη, να η επιστροφή. Είναι; Επιφυλάσσομαι αυτή τη φορά. Η συνέχεια δε θα δείξει άλλωστε;

Λεπτομέρειες για το εδώ ελπίζω συντόμως...