Au jour de la pluie

Έπεισες τον εαυτό σου τόσο πολύ πως πρέπει να τη ζεις την κάθε στιγμή που αρνείσαι να δώσεις δεκαπέντε εικοσιτετράωρα δεμένα από τώρα σε κάτι που θα σε κάνει να ξεχνάς ότι ζεις, κι ας είναι ιερός ο σκοπός. Φταίει αυτό ή η υπέρμετρη αισιοδοξία σου λόγω πρότερης εμπειρίας;

Όπως και να'χει, ας μην έρθει το φθινόπωρο μέσα σ'αυτά τα εικοσιτετράωρα και να είσαι αλλού. Να μην. Να μην. Να μην.
Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού ως τις 15.

Backwards

Αφήνω το παράθυρο ανοιχτό. Και το παντζούρι. Θέλω να μυρίζω τα πεύκα, να ακούω τα τζιτζίκια και να βλέπω τ'αστέρια.

"Κλείσε τη σίτα! Θα μπουν κουνούπια..."
Θα κλείσω το παράθυρο.

"Μα θα ζεσταθείς!"

Θέλω να χαζεύω τα αστέρια.

Η γιαγιά μου λέει: Στο ύπνο σου μωρέ;

Αμέ, στο ύπνο μου. Να τα αισθάνομαι να μου χαϊδεύουν το κεφάλι πριν βυθιστώ στα δικά μου αστεράκια...

"Θα σε ξυπνήσει το φως.."

Και θα σηκωθώ τότε (-που δε θά'χει αστεράκια-αυτό δεν το λέω-κοριτσάκι ήταν η γιαγιά στην κατοχή-) και θα το κλείσω...

"Θα μπορέσεις να ξανακοιμηθείς;"

Σαφώς.

Ο παππούς τραβά την πολυθρόνα από το παράθυρο δίπλα, στην άλλη άκρη του δωματίου.

"Μην ανεβείς προσπαθώντας να γυρίσεις τα στηρίγματα..."

Χαμογελάω. Ήταν το κλασικό του πάντα. "Ένα παιδάκι..." Εκνευριζόμουν. Τα "παιδάκια" τα είχαν κάνει και πάθει όλα πριν από μένα. Είχαν γλιστρήσει τρέχοντας στην κατηφόρα με το ποδήλατο, είχαν πέσει πηδώντας από το παράθυρο στην αυλή, τους είχε κλειστεί το χεράκι στην πόρτα του ασανσέρ και στην πόρτα του αυτοκινήτου...

***

Η Κ. λέει στο msn ότι βρήκε ένα μπλοκάκι. Εύχομαι σε ένα χρόνο από τώρα να μπορούμε να συζητάμε κι όχι πια να αναπτύσσουμε τους παράλληλους μονολόγους μας... Εγώ τα έγραφα αυτά. Ημερομηνία: 26.09.04. Πόσα χρόνια πίσω; Τέσσερα; Ακόμα στους μονολόγους είμαστε. Μας ενοχλεί αυτό, Κ.; Ότι μπορούν να είναι παράλληλοι αξίζει, κι ας μη συναντιούνται... και κάτι ακόμα. Μη φοβάσαι, δεν μεγαλώσαμε αρκετά.

T' es où?

Cherchant je me perds...