Αφιερωμένο στο τελευταίο μάθημα

Λίγο πριν σταματήσουν να μιλάνε οι χθεσινοί διδακτορικοί για τη σχέση κέρδους-απόδοσης και το βέλτιστο αριθμό των τεστ στην κατασκευή εφαρμογών αλληλεπίδρασης ανθρώπου μηχανής συνειδητοποίησα ότι οι νόμοι του Norman ήταν - ίσως - το τελευταίο μάθημα που παρακολουθούσα στη ζωή μου, το τελευταίο μάθημα με τη μορφή "κάθομαι σε ένα θρανίο και ακούω κάποιον καθηγητή να μιλά για πράγματα στα οποία μετέπειτα θα εξεταστώ", και συγκινήθηκα. Η φυγή από τα θρανία σηματοδοτεί το τέλος ενός κύκλου 20 περίπου χρόνων, όπου ασταμάτητα υποβαλλόμαστε σε αυτή τη διαδικασία γεμίσματος του εγκεφάλου με γνώση και αδειάσματός του κάποιες βδομάδες μετά. Βέβαια στο νηπιαγωγείο στα τέσσερα δεν υπάρχουν εξετάσεις, τα τραπεζάκια είναι στρόγγυλα και χρωματιστά και εμείς αντί να γράφουμε ζωγραφίζουμε. Και τώρα; Και τώρα, αμέ! Ζωγραφίζουμε. Το ότι κοντεύουμε να κλείσουμε μισή πεντηκονταετία στον κόσμο αυτό δεν έχει αυξήσει καθόλου τις αντοχές μας και δε μας καθιστά ικανούς να παρακολουθούμε απερίσπαστοι 4ωρες αδιάλειπτες διαλέξεις που ξεκινούν στις 8.30 το πρωί, έτσι λοιπόν τα ραβασάκια, οι ζωγραφιές και οι διαγωνισμοί sudoku (να'ναι καλά ο εφευρέτης τους και οι τσάμπα εφημερίδες του μετρό!) μας κράτησαν όμορφη και δημιουργική συντροφιά έναν χειμώνα ολόκληρο. Νά'στε καλά μη κολλημένα συμφοιτητάκια του BDRIM...

Όλα μαζί...

Ακόμα λίγο... μη φεύγεις τώρα, μείνε εδώ, ακόμα λίγο...

Και μετά, όλα μαζί. Τα συναισθήματα, τα αισθήματα, οι πίκρες και η νοσταλγία. Μια περίεργη προκαταβολική νοσταλγία για κάτι που ακόμα δεν τελείωσε μα που σύντομα θα τελειώσει. Δεν είμαι σίγουρη τι πρέπει να κάνω και δεν κάνω τίποτα. Τα γραφειοκρατικά, οι εξετάσεις, κι από την άλλη η ανάγκη να κάνω όσα δεν έκανα, να δω όσα δεν είδα, και συγχρόνως η ανάγκη για μοναξιά, για σκέψη. Αντικρουόμενες, πολύχρωμες αντιφατικές κουκκιδίτσες. Πρέπει να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια σειρά; Πρέπει να ιεραρχήσεις τα συναισθήματά σου; Ή απλά να τα αφήσεις και να αφεθείς;

Στο παράθυρο

Βροχή. Τόσο κράτησαν οι ηλιόλουστες μέρες.

Ακολουθείς με τα μάτια μια σταγόνα, πέφτει και ενώνεται με μία υδάτινη λίμνη στο πεζοδρόμιο.
Άλλοτε σταματά στο τζάμι, και αρχίζει μια πιο ήσυχη πορεία προς τα κάτω, αργοσβήνει και χάνεται πριν φτάσει... η σταγόνα. Και η σταγόνα συναισθημάτων, αυτή που δε συναντά το τζάμι, ούτε το έδαφος, αυτή που ακόμα τρέχει. Μέσα σου. Έξω δε θα ζούσε πολύ. Θα την κατασπάραζαν. Το κάνει μερικές φορές, ξεπορτίζει δειλά. Στολίζει ένα κείμενο, ένα μαξιλάρι, συνοδεύει μια κουβέντα. Και ξανακλείνεται.

Γυρνάς δύο σελίδες, τίποτα πια δε θυμίζει την καταιγίδα. Νιώθεις καλά όταν σε φυσά ο ανοιξιάτικος αέρας με τα υπορόζ ανθάκια της αμυγδαλιάς. Σου παίρνει τα μαλλιά -γρήγορα που μακρύναν...- κρατάς μια κούπα καφέ κι ακούς τις νότες που για μια ακόμη φορά σε πλημμυρίζουν με τη φευγαλέα ικανοποίηση της λήθης. Πίσω όμως, δεν μπορείς να πας, το ξέρεις. Και να, που σου λείπει η βροχή. Εκείνη η μικρή σταγόνα που χάθηκε, πριν επιτελέσει το σκοπό της. Η πάντα θλιμμένη χαραυγή.

O Eiffel κι εγώ

Με τον πύργο του Eiffel συγκατοικούμε. Μένουμε στην ίδια πόλη. Πριν κοιμηθώ βγάζω το κεφάλι και χαιρετιόμαστε, άλλοτε είναι φωτεινός κι άλλοτε έχει πάει κι αυτός για ύπνο. Όταν αποπροσανατολίζομαι, ορθώνεται και μου δείχνει το δρόμο.

Όταν κάθε Δευτέρα πρωί παίρνω την γραμμή 6 του μετρό προς Etoile, αυτό βγαίνει από τη γη (είναι η μόνη γραμμή) και περνάει πάνω από τη γέφυρα του Bir Hakeim, χαρίζοντάς μας έστω και για λίγες στιγμές μία εκπληκτική θέα του Παρισιού και του Eiffel πάνω από το Σηκουάνα. Εμένα μου φτάνει για να διορθώσει μία μουντή πρωινή διάθεση. Οι παριζιάνοι, που πάνε στις δουλειές τους, σπάνια σηκώνουν το κεφάλι από τα sudoku, τα μυθιστορήματα και τις εφημερίδες τους, κι εγώ τους λυπάμαι που χάνουν το υπέροχο θέαμα.

Οι φίλοι πάλι, κάθε φορά που είμαστε έξω και θαυμάζω τον Πύργο και τους πρήζω πως "είναι υπέροχο να βρίσκεσαι στην ίδια πόλη με τον Eiffel!", εικάζουν πως "είναι που είσαι εδώ μόνο λίγο καιρό"... και ίσως και να έχουν δίκιο.

Λίγο είμαι, αλλά και λίγο θα είμαι. Ήδη άρχισαν να μετρούν αντίστροφα οι τρεις τελευταίες εβδομάδες της συγκατοίκησής μας. Με στενοχωρεί, αλλά από την άλλη παρηγοριέμαι. Που δεν έμεινα τόσο, ώστε να χαθεί μέσα μου η μαγεία της πόλης αυτής...

Sous linux

Και 5 λεπτά αφότου έγραψα τον τίτλο, τόσα όσα χρειάστηκαν για να εγκαταστήσω τα ελληνικά του πληκτρολογίου - κάτι που μου διέφυγε, καταγράφω τις πρώτες μου εντυπώσεις από την παρέα με το πιγκουϊνάκι: Τα ubuntu είναι γλύκα! Έχουν καταρχήν ένα υπέροχο ροδακινί χρώμα (ναι αυτή είναι η πρώτη παρατήρηση μίας μεταπτυχιακής φοιτήτριας της πληροφορικής!) και όχι εκείνο το μπλε που κυριαρχεί (by default φυσικά, μα μόλις το αλλάζεις - μια φορά τα είχα κάνει όλα πράσινα και είχα κάνει και στρογγυλεμένες γωνίες στα παράθυρα, αισθητικής φύσεως επέμβαση μιας μεταπτυχιακής -είπαμε- φοιτήτριας πληροφορικής - το σύστημα σέρνεται) στα windows. Η δεύτερη εντύπωση είναι μία ανάλαφρη αίσθηση απελευθέρωσης που δεν είσαι πια δέσμιος του Bill G. Και μετά αρχίζεις και το χαζεύεις.

Εντάξει δε λέω. Η εγκατάσταση των ubuntu συνιστά την πιο "ανώδυνη" δυνατή μετάβαση από τα πολυφορεμένα windows σε ένα πιο must (για τους φοιτητές πληροφορικής είπαμε μιλάμε πάντα, αλλά και όχι μόνο) λειτουργικό. Παρόλα αυτά και δεδομένου πως το debian σε μία παλιότερη εποχή μου είχε δημιουργήσει τραύματα (ήμουν και πιο μικρή και άπειρη - πάνε 4 χρόνια - και το debian πιο νέο και δύσχρηστο), εκτιμώ πολύ την προσπάθεια των λινουξάδων να κάνουν και εμάς που από τα δέκα μας τραβιόμαστε με τα παράθυρα, να νιώσουμε λίγο οικεία, αλλά και παράλληλα κυρίαρχοι, απόλυτοι ελεγκτές του συστήματός μας.

Είπαμε μεταπτυχιακή φοιτήτρια πληροφορικής! Αλλά Ελλάδα+linux = κάτι που μόλις αρχίζει να διαφαίνεται στον ορίζοντα. Και voila η μεταπτυχιακή φοιτητριούλα αφίκνυται στο Παρίσι ένα ωραίο απόγευμα του Σεπτέμβρη και καλείται μην έχοντας μάλιστα ακόμα σύνδεση στο σπίτι να δουλέψει στα εργαστήρια της σχολής σε ένα λειτουργικό (fedora έχει εκεί) που της είναι παντελώς άγνωστο και θεωρεί πως απευθύνεται μόνο σε αρρωστημένους κομπιουτεράδες (αυτή δεν είναι και το χαίρεται). Το αποτελείωμα έρχεται όταν ένα άλλο ωραίο απόγευμα καλείται να δουλέψει τις εργαστηριακές ασκήσεις του μαθήματος μπροστά από ένα μηχάνημα με unix. Πώς τα'λεγε εκείνα ο Χασάπης τότε; Πού και να μην ήταν στους 8 από τους 200 του έτους που είχαν επιλέξει "λειτουργικά" ως επιλεγόμενο. Κάτι για bash δε λέγαμε κι εκεί;; Αλλά καλή μου, αυτά δε μαθαίνονται με το 7 στο επιλεγόμενο. Αυτά θέλουνε λιώσιμο στο μηχάνημα. Voila λοιπόν. Ubuntu. A la prochaine...