..., μ'ακούς;...

Η πόλις

Είπες· «Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου — σαν νεκρός — θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θά’ βρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους.
Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις.
Για τα αλλού — μη ελπίζεις— δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ στην κώχη τούτη την μικρή,
σ’ όλην την γη την χάλασες.

(Κ. Καβάφης, 1910)

Αντέχεις χωρίς θέατρο;

Κοιτώ και παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω. Τη συμπεριφορά τους. Έρχονται κοντά μεταξύ τους απρόσμενα, απομακρύνονται ξαφνικά. Μερικές φορές κοντοστέκονται. Αφουγκράζονται. Προσπαθούν να καταλάβουν. Τι;
Αυτό που τους κρύβεις.
Μα ποιο είναι αυτό;
Αναρωτιέμαι.
Γιατί μας αρέσει να πιστεύουμε ότι κάτι μας κρύβουν;...
Μας φέρονται καλά και ψάχνουμε να βρούμε το γιατί. Δεν μπορεί, κάποιο συμφέρον θα υπάρχει. Σίγουρα; Μα βέβαια! Και την έχουμε στημένη, να βρούμε τη στιγμή εκείνη που η συμπεριφορά θα δικαιώσει τις υποψίες, που θα αποκαλυφθούν τα πραγματικά μας κίνητρα.
Είναι έτσι όμως; Οι πράξεις γίνονται βάσει πλάνου; Γιατί να μην πιστέψεις απλά ότι ένας άνθρωπος σε νοιάζεται; Ότι ένας άνθρωπος σ' αγαπά; Και ψέμα νά'ναι, δε θα δικαιολογούνταν μια τάση μας προς την πεποίθηση αυτή; Ποιος ο λόγος που αλλάξαμε τόσο τον εαυτό μας και γίναμε τόσο καχύποπτοι; Και ποια η αφορμή; Έτσι μας μάθανε; Η προσωπική εμπειρία; Η κοινωνική παρατήρηση; Έγινε συνειδητά ή ασυνείδητα;
Γνωρίζεις κάποιον. Πριν αποκτήσεις περισσότερες εμπειρίες και βάσιμη άποψη, τι πιστεύεις γι' αυτόν; Ποιο είναι το "default" σου; Είναι καλός μέχρι αποδείξεως του εναντίου, ή πιστεύεις πως κάτι θα θέλει, να σε χρησιμοποιήσει, να σε εκμεταλλευτεί, αφήνοντας ταυτόχρονα απελπιστικά μικρά όρια αποδοχής για την απόδειξη του εναντίου;
Δεν είναι τόσο περίπλοκα τα πράγματα. Δεν είμαστε ΤΟΣΟ εγκεφαλικοί. Κανείς δεν είναι τόσο. Δεν έχω τα πάντα προγραμματισμένα. Δεν ξέρω τι θα σου πω. Δεν ξέρω αν θα σου τηλεφωνήσω. Αν το κάνω σημαίνει πως το ήθελα. Δε θα προσποιηθώ πως δε θύμωσα. Δε θα προσποιηθώ ότι θύμωσα. Δεν έχω αποφασίσει πώς θα φερθώ. Δεν έχω ετοιμάσει ακόμα το σχέδιο και ούτε πρόκειται. Μπορώ να ακολουθήσω το δικό σου αν το έχεις ανάγκη. Μπορώ και να προσποιηθώ αν είναι εν γνώσει σου. Αυτό όμως που βλέπεις είναι αληθινό. Μην ψάχνεις.

(Τελικά αποκλείεται να συνειδητοποιήσουμε ότι ίσως κάποιες φορές τα πράγματα να είναι όπως φαίνονται;...)

Πόσες μέρες συνεχόμενες αντέχει ένας άνθρωπος να μην κοιμηθεί καθόλου;

... :-(

Η επιστροφή νο2?

10 μήνες είναι αυτοί....

Πρέπει να πω κάτι σ'αυτό το σημείο: Το blog δημιουργήθηκε πριν από 1 χρόνο περίπου και μέχρι και αυτή τη στιγμή κανείς δε γνωρίζει την ύπαρξή του. Ήθελα πρώτα να το γεμίσω λίγο, να δω πώς θα πάει, μετά να καλέσω φίλους σ'αυτό το διαδικτυακό "σπίτι". Κάτι που δεν έγινε ως τώρα...

Λίγο η ερώτηση ενός φίλου εδώ τις προάλλες περί του θέματος, λίγο η τρέλα με τα blogs του musicheaven, είπα να επιστρέψω. Δοκιμαστικά. Τόσον καιρό γιατί δεν έγραφα; Μήπως δε μου πάει αυτή η μορφή "επικοινωνίας";

Να, 10 μήνες μετά, 4 μήνες μετά τον ερχομό στο Παρίσι, ώρα 2.55, μια νύχτα μετά μια εξέταση και μερικές ώρες πριν μια άλλη, να η επιστροφή. Είναι; Επιφυλάσσομαι αυτή τη φορά. Η συνέχεια δε θα δείξει άλλωστε;

Λεπτομέρειες για το εδώ ελπίζω συντόμως...