Αντέχεις χωρίς θέατρο;

Κοιτώ και παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω. Τη συμπεριφορά τους. Έρχονται κοντά μεταξύ τους απρόσμενα, απομακρύνονται ξαφνικά. Μερικές φορές κοντοστέκονται. Αφουγκράζονται. Προσπαθούν να καταλάβουν. Τι;
Αυτό που τους κρύβεις.
Μα ποιο είναι αυτό;
Αναρωτιέμαι.
Γιατί μας αρέσει να πιστεύουμε ότι κάτι μας κρύβουν;...
Μας φέρονται καλά και ψάχνουμε να βρούμε το γιατί. Δεν μπορεί, κάποιο συμφέρον θα υπάρχει. Σίγουρα; Μα βέβαια! Και την έχουμε στημένη, να βρούμε τη στιγμή εκείνη που η συμπεριφορά θα δικαιώσει τις υποψίες, που θα αποκαλυφθούν τα πραγματικά μας κίνητρα.
Είναι έτσι όμως; Οι πράξεις γίνονται βάσει πλάνου; Γιατί να μην πιστέψεις απλά ότι ένας άνθρωπος σε νοιάζεται; Ότι ένας άνθρωπος σ' αγαπά; Και ψέμα νά'ναι, δε θα δικαιολογούνταν μια τάση μας προς την πεποίθηση αυτή; Ποιος ο λόγος που αλλάξαμε τόσο τον εαυτό μας και γίναμε τόσο καχύποπτοι; Και ποια η αφορμή; Έτσι μας μάθανε; Η προσωπική εμπειρία; Η κοινωνική παρατήρηση; Έγινε συνειδητά ή ασυνείδητα;
Γνωρίζεις κάποιον. Πριν αποκτήσεις περισσότερες εμπειρίες και βάσιμη άποψη, τι πιστεύεις γι' αυτόν; Ποιο είναι το "default" σου; Είναι καλός μέχρι αποδείξεως του εναντίου, ή πιστεύεις πως κάτι θα θέλει, να σε χρησιμοποιήσει, να σε εκμεταλλευτεί, αφήνοντας ταυτόχρονα απελπιστικά μικρά όρια αποδοχής για την απόδειξη του εναντίου;
Δεν είναι τόσο περίπλοκα τα πράγματα. Δεν είμαστε ΤΟΣΟ εγκεφαλικοί. Κανείς δεν είναι τόσο. Δεν έχω τα πάντα προγραμματισμένα. Δεν ξέρω τι θα σου πω. Δεν ξέρω αν θα σου τηλεφωνήσω. Αν το κάνω σημαίνει πως το ήθελα. Δε θα προσποιηθώ πως δε θύμωσα. Δε θα προσποιηθώ ότι θύμωσα. Δεν έχω αποφασίσει πώς θα φερθώ. Δεν έχω ετοιμάσει ακόμα το σχέδιο και ούτε πρόκειται. Μπορώ να ακολουθήσω το δικό σου αν το έχεις ανάγκη. Μπορώ και να προσποιηθώ αν είναι εν γνώσει σου. Αυτό όμως που βλέπεις είναι αληθινό. Μην ψάχνεις.

(Τελικά αποκλείεται να συνειδητοποιήσουμε ότι ίσως κάποιες φορές τα πράγματα να είναι όπως φαίνονται;...)