Φλεβάρη,11

Απόψε μετά το μάθημα θα κάνω αυτό που μισώ να κάνουν οι άλλοι. Θα σταθώ αριστερά στην κυλιόμενη του μετρό, και δε θα προχωράω. Γιατί έτσι. Αυτή την κρίση εφηβείας θα την επιτρέψω στον εαυτό μου, αν και στα είκοσι πέντε μου. Πιο πριν θα έχω σταθεί με την πλάτη στη Βουλή ψηλά ψηλά στη σκάλα της πλατείας (δεξιά, στην κολώνα), και θα κοιτάω κάτω. Για ώρα. Θα κοιτώ μια θαμπή εικόνα που θα χαλάνε τα μαλλιά μου μα δε θα τα μαζεύω. Έτσι, μπροστά τα μαύρα μου μαλλιά να πετάνε ακατάστατα και να ξεχτενίζονται και στο φόντο η πλατεία. Το θέμα στο φόντο, γιατί έτσι είναι το λάθος. Η πλατεία βρεμμένη, λασπωμένη, με την κόκκινη καρδιά στη μέση μπροστά στο συντριβάνι. Την κόκκινη καρδιά της υπαίθριας έκθεσης. Δεν είμαι σίγουρη αν θα συνειδητοποιήσω πως ο κόσμος περνάει κουκουλωμένος κι εγώ εκεί, με λεπτή μπλούζα, χωρίς κασκόλ και χωρίς να κρυώνω. Και πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι. Όμορφα τα λέει ο Ελύτης κι εμείς στο σχολείο μελετούσαμε τα πράσινα αίματα. Την περιφρόνησή μου στο Άξιον Εστί μάλλον ακόμα δε θα μου την έχει συγχωρήσει η φιλόλογος... και πόσο με αφορά; Είτε έτσι είτε αλλιώς, εγώ φεύγοντας από την πλατεία θα σταθώ στις σκάλες έστω για μία φορά αριστερά. Έτσι, γιατί μερικοί άνθρωποι τις αδελφές ψυχές τους τις βρίσκουν σπάνια και ίσως και ποτέ.