Αφιερωμένο στο τελευταίο μάθημα

Λίγο πριν σταματήσουν να μιλάνε οι χθεσινοί διδακτορικοί για τη σχέση κέρδους-απόδοσης και το βέλτιστο αριθμό των τεστ στην κατασκευή εφαρμογών αλληλεπίδρασης ανθρώπου μηχανής συνειδητοποίησα ότι οι νόμοι του Norman ήταν - ίσως - το τελευταίο μάθημα που παρακολουθούσα στη ζωή μου, το τελευταίο μάθημα με τη μορφή "κάθομαι σε ένα θρανίο και ακούω κάποιον καθηγητή να μιλά για πράγματα στα οποία μετέπειτα θα εξεταστώ", και συγκινήθηκα. Η φυγή από τα θρανία σηματοδοτεί το τέλος ενός κύκλου 20 περίπου χρόνων, όπου ασταμάτητα υποβαλλόμαστε σε αυτή τη διαδικασία γεμίσματος του εγκεφάλου με γνώση και αδειάσματός του κάποιες βδομάδες μετά. Βέβαια στο νηπιαγωγείο στα τέσσερα δεν υπάρχουν εξετάσεις, τα τραπεζάκια είναι στρόγγυλα και χρωματιστά και εμείς αντί να γράφουμε ζωγραφίζουμε. Και τώρα; Και τώρα, αμέ! Ζωγραφίζουμε. Το ότι κοντεύουμε να κλείσουμε μισή πεντηκονταετία στον κόσμο αυτό δεν έχει αυξήσει καθόλου τις αντοχές μας και δε μας καθιστά ικανούς να παρακολουθούμε απερίσπαστοι 4ωρες αδιάλειπτες διαλέξεις που ξεκινούν στις 8.30 το πρωί, έτσι λοιπόν τα ραβασάκια, οι ζωγραφιές και οι διαγωνισμοί sudoku (να'ναι καλά ο εφευρέτης τους και οι τσάμπα εφημερίδες του μετρό!) μας κράτησαν όμορφη και δημιουργική συντροφιά έναν χειμώνα ολόκληρο. Νά'στε καλά μη κολλημένα συμφοιτητάκια του BDRIM...