Στο παράθυρο

Βροχή. Τόσο κράτησαν οι ηλιόλουστες μέρες.

Ακολουθείς με τα μάτια μια σταγόνα, πέφτει και ενώνεται με μία υδάτινη λίμνη στο πεζοδρόμιο.
Άλλοτε σταματά στο τζάμι, και αρχίζει μια πιο ήσυχη πορεία προς τα κάτω, αργοσβήνει και χάνεται πριν φτάσει... η σταγόνα. Και η σταγόνα συναισθημάτων, αυτή που δε συναντά το τζάμι, ούτε το έδαφος, αυτή που ακόμα τρέχει. Μέσα σου. Έξω δε θα ζούσε πολύ. Θα την κατασπάραζαν. Το κάνει μερικές φορές, ξεπορτίζει δειλά. Στολίζει ένα κείμενο, ένα μαξιλάρι, συνοδεύει μια κουβέντα. Και ξανακλείνεται.

Γυρνάς δύο σελίδες, τίποτα πια δε θυμίζει την καταιγίδα. Νιώθεις καλά όταν σε φυσά ο ανοιξιάτικος αέρας με τα υπορόζ ανθάκια της αμυγδαλιάς. Σου παίρνει τα μαλλιά -γρήγορα που μακρύναν...- κρατάς μια κούπα καφέ κι ακούς τις νότες που για μια ακόμη φορά σε πλημμυρίζουν με τη φευγαλέα ικανοποίηση της λήθης. Πίσω όμως, δεν μπορείς να πας, το ξέρεις. Και να, που σου λείπει η βροχή. Εκείνη η μικρή σταγόνα που χάθηκε, πριν επιτελέσει το σκοπό της. Η πάντα θλιμμένη χαραυγή.