O Eiffel κι εγώ

Με τον πύργο του Eiffel συγκατοικούμε. Μένουμε στην ίδια πόλη. Πριν κοιμηθώ βγάζω το κεφάλι και χαιρετιόμαστε, άλλοτε είναι φωτεινός κι άλλοτε έχει πάει κι αυτός για ύπνο. Όταν αποπροσανατολίζομαι, ορθώνεται και μου δείχνει το δρόμο.

Όταν κάθε Δευτέρα πρωί παίρνω την γραμμή 6 του μετρό προς Etoile, αυτό βγαίνει από τη γη (είναι η μόνη γραμμή) και περνάει πάνω από τη γέφυρα του Bir Hakeim, χαρίζοντάς μας έστω και για λίγες στιγμές μία εκπληκτική θέα του Παρισιού και του Eiffel πάνω από το Σηκουάνα. Εμένα μου φτάνει για να διορθώσει μία μουντή πρωινή διάθεση. Οι παριζιάνοι, που πάνε στις δουλειές τους, σπάνια σηκώνουν το κεφάλι από τα sudoku, τα μυθιστορήματα και τις εφημερίδες τους, κι εγώ τους λυπάμαι που χάνουν το υπέροχο θέαμα.

Οι φίλοι πάλι, κάθε φορά που είμαστε έξω και θαυμάζω τον Πύργο και τους πρήζω πως "είναι υπέροχο να βρίσκεσαι στην ίδια πόλη με τον Eiffel!", εικάζουν πως "είναι που είσαι εδώ μόνο λίγο καιρό"... και ίσως και να έχουν δίκιο.

Λίγο είμαι, αλλά και λίγο θα είμαι. Ήδη άρχισαν να μετρούν αντίστροφα οι τρεις τελευταίες εβδομάδες της συγκατοίκησής μας. Με στενοχωρεί, αλλά από την άλλη παρηγοριέμαι. Που δεν έμεινα τόσο, ώστε να χαθεί μέσα μου η μαγεία της πόλης αυτής...